เลือกเกิดไม่ได้ (2) : ช่วยเดินตามเรามาหน่อย

จากการเล่าเรื่อง เลือกเกิดไม่ได้ (1) : ความหิวของ “แม่” หมาจร จบลงด้วยความผิดหวังของเราที่หาแม่หมาไม่เจอ แต่เรายังไม่ลดความพยายามนะ เช้านี้เราตั้งใจออกไปซ้อมวิ่งแถวสวนสาธารณะธาราเผื่อว่าเราจะโชคดีได้เจอมัน แน่นอนก่อนออกจากบ้านเราเตรียมน้ำและอาหารสำหรับแม่หมาไปด้วย ช่วงที่ไปถึงสวนฟ้ายังมืดอยู่แม่หมาคงไม่ทิ้งลูกแล้วลงมาหาอาหารกินแน่ เราออกวิ่งไปรอบ ๆ ตัวเมืองกระบี่ขากลับค่อยมาวิ่งวนรอบในสวนอีกสักหน่อยเผื่อเจอกัน

ช่วงที่เราวิ่งใกล้จะเข้าสวนสาธารณะเป็นเวลาเกือบ 8 โมงเช้า เวลาเดียวกับที่เจอแม่หมาเมื่อครั้งก่อน และก็เป็นไปตามที่เราหวังเรามองไปข้างหน้าเห็นหมาตัวสีขาวยืนอยู่ข้างถนน เราบอกแฟนว่านั่น ๆ เจอแล้ว พอเราวิ่งไปใกล้ ๆ มันก็กระดิกหางใส่ เราต้องลูบหัวมันไว้แล้วแฟนก็วิ่งกลับไปเอาอาหารกับน้ำที่รถมาให้มัน แฟนคลุกข้าวเสร็จเรียกมันขึ้นไปกินบนป่าฝั่งตรงข้าม มันเดินตามไปนะแล้วก็ดม ๆ ที่อาหารเลียครั้งเดียวแล้วก็เดินหนี อ้าว!! จะไปไหนล่ะไม่กินเหรอ คือสิ่งที่พวกเราพูดกับแม่หมา แต่มันก็ออกเดินต่อพร้อมกับหันมามองพวกเรา

เราเลยพูดกับมันว่าให้เดินตามไปเหรอ (เท้าเราก็เดินไปพร้อมกับที่พูดนั่นแหละ) พอเดินไปได้นิดหน่อย มองไปในโพรงข้างป่าเห็นลูกหมาตัวดำ ๆ 2-3 ตัว (เสียดายที่ไม่ได้หยิบโทรศัพท์มาอัดวิดีโอตอนที่มันเดินไปแล้วหยุดให้เราเดินตาม)

โธ่เอ๋ย !! คงอยากให้เดินตามเพื่อไปหาลูกสินะ เวลาที่เราเอาอาหารกับน้ำมาให้จะได้มาให้ถูกที่ว่ามันอยู่ตรงไหน เรามุดเข้าไปดูจุดที่แม่หมาพาเราไป เป็นโพรงเล็ก ๆ มีร่องรอยของเศษข้าว เศษอาหารวางไว้ก่อนหน้าเราด้วย แสดงว่าต้องมีคนเห็นเหมือนเราแล้วเอาข้าวมาให้มันเหมือนกัน เรานับลูกหมาเท่าที่เห็นมี 4 ตัว เราจับลูกหมามาดูมีทั้งตัวผู้ตัวเมียหน้าตาน่าเอ็นดูมาก สงสารจับใจแต่ก็ไม่สามารถที่จะเลี้ยงได้แล้วจริง ๆ เพราะบ้านที่เราเช่าอยู่เป็นทาวน์โฮมติด ๆ กัน แค่เจ้าหลงตัวเดียวเวลามันเห่าเรียกพวกเรา หรือ ดีใจเวลาแฟนกลับบ้านเสียงดังเราก็เกรงใจข้างบ้านแล้ว


เราเห็นแม่หมาไม่ยอมกินข้าวคิดว่าคงไม่ชอบเท่าไหร่ เพราะดูจากรอยที่มีคนเอาข้าวมาวางไว้ให้ก็เห็นเหมือนแม่หมาจะกินไปนิดหน่อยเหมือนกัน เราลูบหัวแม่หมาแล้วบอกว่าเดี๋ยวจะเอาอาหารมาให้ใหม่นะ แล้วเราก็วิ่งในสวนต่ออีกสักพักก็กลับบ้าน

ช่วงเย็นเราปิดร้านเร็วขึ้น 1 ชม. เพราะอยากแวะไปดูแม่หมากับลูกอีกครั้งตามที่บอกมันไว้เมื่อเช้า เราเข้าไปที่โพรงไม่เห็นแม่หมา เห็นแต่ลูก ๆ ของมันรอบนี้มีลูกหมาเพิ่มมาอีก 1 ตัวเป็น 5 ตัว สักพักได้ยินเสียงหมาเห่าพอหันไปดู อ้าวแม่หมานั่นเองเราเลยเรียกให้มันข้ามถนนมาหา พอวิ่งมาถึงเรารอบนี้ไม่กระดิกหางให้กันเลยแต่ไม่ขู่ คิดว่ามันคงแปลกที่การแต่งตัวของเรามากกว่า เพราะเจอกัน 2 ครั้งก่อนเราใส่ชุดวิ่งแต่วันนี้เราใส่กางเกงขายาวเสื้อแขนยาวแถมมีหมวกอีก

รอบนี้เราลองเทอาหารเม็ดลงไปในถุงพลาสติกให้มันกิน ปรากฏว่ามันกินทันทีกินเยอะมากเทให้เกือบหมดกระปุก แถมเจ้าลูกหมาน้อยก็เข้ามากินด้วยอีกจะห้ามก็กลัวแม่หมาจะขู่ (เป็นอาหารเม็ดของเจ้าหลงก็เลยปล่อยให้ลูกหมากินไปเพราะหมาเล็กก็กินได้) เห็นแม่หมากับลูกกินอาหารเม้ดได้ดีแบบนี้ค่อยชื่นใจหน่อย อย่างน้อยจะได้มีน้ำนมให้ลูกกินจนโตพอที่จะออกไปสู้โลกกว้างได้เอง

** เราดูแล้วแม่หมาตัวนี้น่าจะเป็นหมาเคยมีเจ้าของแล้วถูกนำมาทิ้ง เพราะถ้าเอาแม่หมาไปตัดขนอาบน้ำใหม่ เราว่าแม่หมาตัวนี้สวยเชียวล่ะ **

แล้วเจอกันอีกใน “เลือกเกิดไม่ได้ (3)” นะคะ

You may also like...

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *